نمیدونم همیشه درسته یا غلط ! اینکه من حرفام رو بدون لفافه و کنایه ، مستقیم ،خیلی خیلی مستقیم و رک به طرفم میگم.
بلد نیستم یه جوری حرفمو بزنم که طرف پیش خودش فکر کنه الان منظورش چی بود ؟اصلا منظوری داشت ؟! نمیتونم ذهن کسی رو درگیر کنم با حرفام چون همیشه منظورم شفافه.
دوست نداشته باشم میگم دوست ندارم. دوست داشته باشم میگم دوست دارم . حوصله نداشته باشم میگم حوصله ندارم نه هزارتا دلیل و بهونه‌ی دیگه. از طرف ناراحت باشم میگم فلانی ، من از تو بخاطر این حرفت و کارت ناراحتم ، همین ، نه حرف دیگه‌ای.
میدونم که شاید این حجم از مستقیم حرف زدن همیشه درست نیست . گاهی وقتا هم باید بذاری آدما حالت رو متوجه بشن . اما من بلد نیستم .
من فقط بلدم همه حرفامو بگم ، همه احساساتمو در لحظه بروز بدم و خب ، گاهی وقتا پشیمون شدم از این رفتارم .