من قوی نیستم.

دخترت قوی نیست بابا

من امروز بخاطر چیزی که حتی نمیدونم ارزشش رو داشت یا نه ، مثل بچه‌ی دو ساله ، مثل ساجده‌ی دو ساله گریه کردم جلو اون همه نگاه .

قوی نیست دخترت که میزنه به سرش بذاره بره . میزنه به سرش رها کنه چیزی که واسش جنگیده رو. 

قوی نیست ساجده‌ای که توی اتوبوسی نشسته و هق هق گریه میکنه که ۹ ماه تمام با دوستاش به همه غما خندیده.

قوی نیست ساجده‌ات ، وقتی زنگ میزنی و جوابی بجز گریه ، بجز اندوه ، بجز بریدن نداره.

بجز گفتن اینکه بابا حالم بده ، انقدر بده که نا نداشتم بیام تهران ، میرم خوابگاه. 

میرم خوابگاه تا غمم رو باهاتون شریک نشم . میرم چون قوی نیستم که پاشم و بگم دوباره تلاش کن. قوی نیستم چون شکست خوردم و بلد نیستم درس بگیرم. بلد نیستم مثل تو باشم .من میشکنم و گریه میکنم و ناامید میشم و یاد نمیگیرم که قوی باشم بابا.

حال دل من؟!

حال دل بد است و بد و بد ...

دست‌های کوچک من

دست‌های کوچکم با خطوط ظریفشان هنوز هم دوستت دارند.هنوز هم از تو نوشتن را ، از تو سرودن را ، خوب یادشان مانده.

من را یادت می‌آید؟

من ، همان بوک‌مارک ساده‌ات هستم که برای همیشه روی صفحه ۸۸ بار دیگر شهری که دوست داشتم،آنجا که نوشته بود : 

"هلیا هیچ چیز تمام نشده بود.هیچ پایانی به راستی پایان نیست.درهر سرانجام مفهوم یک آغاز نهفته است.چه کسی میتواند بگوید تمام شد و دروغ نگفته باشد ؟"جاماند.

جامانده‌ام از تو ، از خودم ، از دوست داشتن و تو نمیدانی. من جامانده‌ام توی سالن انتظار فرودگاهی که تو را پرواز داد به سمت هر‌چه بجز من ! 

تو پریدی ، دلت پرید ، زندگیمان پرید .

تمام شد . 

به سادگی یک اعلام پرواز .

 پرواز تو از من . 

پرنده‌ی مهاجر من ؛ کجای این جهان مبهم را دنبالت بگردم ؟ 

کجای این جهانی وقتی اسپانیا را حریف می‌شویم. 

کجای این جهانی وقتی من از آن دکّه گلفروشی سر چهارراه فرارمیکنم ؟

 از قاب عکس‌ها ارام فرار می‌کنم ،

 از هر چه که تو را یادآور می‌شود فرار میکنم. 

چشمهایم می‌گویند دوستت ندارم .

 لب‌هایم زمزمه میکنند تو را به یاد نمی‌آورم. 

پاهایم مسیرهای با تو رفته را نمی‌شناسند و خودشان را به آن راه زده‌اند.

اما ، امان از دست‌های کوچکِ احساساتیِ ظریف‌ام که از تو ، از تویی که نمیخوانیشان ، می‌نویسند...

+حقیقتاً باز هم مخاطبی نداره.صرفاً داستان‌طور می‌نویسمشون.

++گوش کنیم

نبودنت نهنگ خاکستری‌ست

بی تو تابستان پیش رو تمام نمیشود. خط ممتدی میشود و تا ناکجا ادامه دارد.

 می‌گویم گرمازده شده‌ام ، دروغ می‌گویم ؛ نیستی و کلافه‌ام . نیستی و ساعت بجای جلو رفتن عقب می‌رود . ‌پنج می‌شود سه و سه می‌شود دو ...

در تمام آینه‌ها جا مانده‌ای . نگاه می‌کنم و بجای خودم ، تو را می‌بینم. 

نیستی و نمیدانی ساعت ۷ غروب تهران ، ترافیک پشت چراغ قرمزها چقدر غم‌انگیز است. نیستی و نمیدانی دست‌هایم نای گرفتن فرمان ماشین را ، فرمان زندگی را ندارد دیگر .نیستی و بادکنک‌های هلیومی فروشگاهایی که دوستشان داشتم حال ایستادن ندارند.

نیستی و من شلوغی‌های سینما بهمن را ، هیاهوی بانک سپه را ، چراغ‌های پل طبیعت را و خیلی چیزهای دیگر را دوست ندارم بی تو. 

نبودنت حالا دیگر در هیچ شعری ، کتابی ، آهنگی نمی‌گنجد . نبودنت نهنگ خاکستری‌ای شده که مرا می‌بلعد و گم می‌شوم در این حجم عظیم ترسناک و بلد نیستم خودم را پیدا کنم.

نبودنت ، ترس‌های من شده ...

شده زلزله۹ ریشتری که آوارم می‌کند و حتی نای بلند شدن ، دوباره شروع کردن را برایم نمیگذارد.

میدانی ، من که نبودنت را بلد نمی‌شوم ، لااقل تو آمدن را ، ماندن را بلد باش.

پ.ن: اقا این همینطوری یهو و بدون مخاطب نوشته شده، داستان نشه فردا😂

رویاهایت را پیدا میکنی.نه؟

یادمه میگفت بنویس. هر روز بنویس. جدی دنبالش کن. ویرایش کن نوشته‌هات رو ، بارها و بارها.

بهش گفتم:چرا انقدر اصرار داری؟ 

گفت: چون ننوشتنت ، رها کردن تمام قصه‌هایی که توی ذهنته، خیانته به خودت ، به علایقت ، به احساساتت .گفت: خیانت نکن به خودت !گفتم چه اهمیتی داره جداً ؟  بهم جواب داد: اهمیتش وقتی معلوم میشه که چهار سال دیگه نمیای بنویسی : قرار بود نویسنده شوم ؛ نشد. 

مینویسی : ٤ سال پیش خواستم نویسنده شوم و الان یک نویسنده ام. 

گفت اون موقع میفهمی که حسِ رها نکردن رویاها چجوریه. 

راستی حس رها نکردن رویاها چجوریه واقعاً ؟ 

برای مایی که یاد گرفتیم خیلی از رویاها رو گم کنیم ؟ 

من راستش، خواستم خلبان شم ، نویسنده شم ، اما الان انگار رویاها کویری شدن که همیشه شبه و سرده و دوره و دوره و دور.

کسی چه میدونه توو زندگی هر کس ، چندتا رویا گم شدن ؟ چندتا رویا ستاره‌ی دنباله‌دار شب‌های تیره‌شون شدن؟

کسی چه میدونه ما‌ هممون یه سری رویای‌ به‌ ظاهر گمشده داریم که هروقت یادشون میفتیم غم عالم میشیم؟

اما من نمیذارم اینطوری بمونه. تو هم نذار ! من نمیخوام خیانت کنم به خودم. تو هم نکن !

دختران و پسران کرد

با نام تمام خنده‌های با اشکِ دختران و پسران کرد‌زبان سرپل‌ذهابمان💜

نوشته ۲۳۰

نمیدونم همیشه درسته یا غلط ! اینکه من حرفام رو بدون لفافه و کنایه ، مستقیم ،خیلی خیلی مستقیم و رک به طرفم میگم.

بلد نیستم یه جوری حرفمو بزنم که طرف پیش خودش فکر کنه الان منظورش چی بود ؟اصلا منظوری داشت ؟! نمیتونم ذهن کسی رو درگیر کنم با حرفام چون همیشه منظورم شفافه.

دوست نداشته باشم میگم دوست ندارم. دوست داشته باشم میگم دوست دارم . حوصله نداشته باشم میگم حوصله ندارم نه هزارتا دلیل و بهونه‌ی دیگه. از طرف ناراحت باشم میگم فلانی ، من از تو بخاطر این حرفت و کارت ناراحتم ، همین ، نه حرف دیگه‌ای.

میدونم که شاید این حجم از مستقیم حرف زدن همیشه درست نیست . گاهی وقتا هم باید بذاری آدما حالت رو متوجه بشن . اما من بلد نیستم .

من فقط بلدم همه حرفامو بگم ، همه احساساتمو در لحظه بروز بدم و خب ، گاهی وقتا پشیمون شدم از این رفتارم .

دوست‌های تکرارنشدنی من

با یه‌کمی دقت میشه متوجه شد که من از دوستام زیاد می‌نویسم جوابش هم فقط یه جمله‌اس: چون بهشون اعتقاد دارم. بعد خانواده ، دوستام ، دوستای واقعی‌ام برام توو اولویتن.  

پنجمین روز از چالشم خیلی قشنگ گذشت💚🌱

در کنار دوستایی بودم که باهاشون خودمم. خودِ خودم . راحت بلند میخندیم و از هررر دری حرف میزنیم . دوستایی که هیچوقت برام تکرار نمیشن ، تکراری نمیشن. دوستشون دارم ، خیلی خیلی زیاد. چون کنارشون راحتم.چون از جنس خودمن. من سخت‌ترین روزای زندگیمو ، روزایی که کنکور هممون رو بهم ریخته بود رو ، قشنگترین روزا رو باهاشون گذرونم. مگه میشه حالم باهاشون خوب نباشه؟ مگه میشه وقتی می‌بینمشون از ذوق جیییغ نکشم و پرواز نکنم به سمتشون . قسمت قشنگ ماجرا همینه که احساساتمون متقابله. ذوقامون متقابله. 

خب ما خیلی خوب همو میفهمیم.

از صمیمی‌ترین دوست زندگی‌ام ، عارفه،  که دیگه نگم . وقتی دلمون نمیاد از هم جدا شیم و هی حرف میزنیم.وقتی بلدیم چطور همو درک کنیم. وقتی توی چشماش نگاه میکنم رگه‌های سبزش میگه زندگی قشنگه ، میگه : ساجده راهی که میری درسته ، میگه ذوقات درسته ، میگه همیشه خندیدنات درسته و مهم نیست بقیه چی میگن. من وقتی کنار عارفه‌ام برام مهم نیست چقدر خیلیا بهم میگن این کارت اشتباس ، این مسیرت خوب نیست ، اینجا نباید می‌خندیدی. ما می‌خندیم به جهان و میگیم هر چی میخواید بگید ما برامون مهم نیست. ما راهی رو میریم که خودمون میدونیم درسته . عارفه شبیه‌ترین دختر به منه . عارفه عاشق کتابه ، عاشق تئاتره . عارفه خودشه همیشه . مهربونه.مگه میشه دختری که باهم جادوی سرمه‌ای رو کشف کردیم برام دوست داشتنی نباشه؟!

ما بدون نگرانی از قضاوت همدیگه ، همه‌ی زندگیمون رو ، مو به موش رو بهم میگیم چون عجیب درک می‌کنیم همو.

من حاضرم برای همشون علی‌الخصوص عارفه هر کاری بکنم ، و مطمئنم عکسش هم صادقه.

+حضور تک به تکشون برام نعمت بزرگیه. توی این زمان که دوست خوب و مهربون که ادم بدون دغدغه دوستشون داشته باشه و براشون هرررکاری که از دستش برمیاد انجام بده خیلی سخت پیدا میشه. 

هیچوقت هیچکس رو مثلشون پیدا نمیکنم.

#پنجمین_روز_خوشحالی 

#دیدن_دوستان_بعد_از_مدت_ها 

#دوست_داشتنی_های_من

چکاوکم شاید ؟!

گرگ‌ومیش است. معروفی می‌گوید چه اهمیتی دارد ؟ سارا نوشته : اما چه اهمیتی دارد ؟ 

پنجره را باز می‌کنم ، اواسط خرداد است شاید ؛ باد خنکی می‌وزد و من می‌گویم چه اهمیتی دارد ؟ کلاغ اما ، پوزخند می‌زد و می‌گوید قار ، قار . خرافاتی نیستم! اما میدانم کلاغ نحس است . عصر آن چهارشنبه هم کلاغ‌ها به سوگ نشسته بودند ، اسب‌ها گریه می‌کردند و تمام پرستوها از نفس افتادند ، کلاغ‌ها اما می‌خواندند : قار قار

میرزاحسن می‌گوید سال بلوا تمام شد . ساعت ۶ صبح است . هر سال ، سال بلواست. دلم بلواست ، ساعدهایم بلواست ، مردمک چشمهایم بلواست. 

چه اهمیت دارد ؟

گنجشک‌ها غوغا کرده‌اند ، همان باد خنک هم کم‌کم می‌رود پیِ زندگیش . 

آفتاب بر لوستر می‌افتد ، انعکاسش را می‌فهمم.

شیر سر رفته ، با دستمال گاز را تمیز می‌کنم.

پنجره را ‌می‌بندم ، دیگر صدای هیچ پرنده‌ای نمی‌آید ، در مغزم اما چکاوکی ، چکاوک‌هایی می‌خوانند.

به راستی می‌دانستی چکاوک‌ها همیشه فقط در حال پرواز آواز می‌خوانند؟ 

چکاوکم من ، پرواز میکنم و پنجره ، بسته است.

مبادا زندگی نکنی

فاطمه نوشت : من هر بار که به رگای بیرون‌زده‌ی مچ‌ دستم نگاه می‌کنم، می‌بینم درخت سبز ارزشمندی درون من زنده‌است که هشیارم می‌کنه که مبادا زندگی نکنی.

و من چقدر دوست داشتم این حرفتو💜